Samotność dzisiejszego człowieka dotyczy nie tylko kategorii czasu, ale też przestrzeni; nie czuje on łączności z innymi ludźmi i z przyrodą, jest od nich odizolowany.

Gdy przyszłość nas zat­rważa, co­famy się w naszą przeszłość. 

Is­tnieją pew­ne gra­nice przeżyć ludzkich i bez­karnie nie można ich przek­raczać; jeśli się to sta­nie, gdy wyj­dzie się "po­za", wówczas już nie ma pow­ro­tu do daw­ne­go. Zmienia się coś w za­sad­niczej struk­turze; człowiek już nie jest ten sam, co kiedyś. 

Ludzie, którzy przyj­mują swoją sta­rość, nie ro­biąc z niej prob­le­mu, są młod­si od tych, którzy chcą za wszelką cenę zacho­wać swoją młodość.